"Έρωτες στο κουταλάκι του γλυκού"

Η θεία καταφέρνει με δυσκολία να βγάλει το καπάκι από το βάζο με το γλυκό του κουταλιού.

"Φέτος το γλυκό σταφύλι έγινε μούρλια". Σερβίρει στο μικρό πιατάκι και φροντίζει η κουταλιά να έχει αρκετά αμύγδαλα αφού ξέρει ότι μ'αρέσουν. Το καταβροχθίζω. "Να σου βάλω κι άλλο;" "Εννοείται να μου βάλεις κι άλλο. Ή μάλλον δώσε μου το βάζο όπως είναι".

Πάντα τσαντιζόμουνα που η μερίδα στα γλυκά του κουταλιού ήταν τόσο μικρή. Η καλύτερη εξήγηση που μπορούσα να δώσω ήταν ότι οι άνθρωποι παλιότερα ήταν πιο φτωχοί και τους έμεινε κουσούρι. Μεγαλώνοντας, βέβαια, κατάλαβα ότι η μερίδα είναι τόσο μικρή γιατί σε κάθε κουταλιά κρύβεται τεράστια ποσότητα ζάχαρης. Και ως γνωστόν η ζάχαρη σε γλυκαίνει αλλά σε σκοτώνει κιόλας...

Μα ποιος χορταίνει τη γλύκα με μια μόνο κουταλιά; Τι κι αν η ζάχαρη σκοτώνει; Το πρώτο κουταλάκι είναι μόνο το πρελούδιο. 

Έτσι και με τον έρωτα. Γεύεσαι ένα κουταλάκι του γλυκού και μετά θες το βάζο ολόκληρο. Μα έλα που σερβίρεται μόνο σε μικρό κουταλάκι. Και αν δεν είναι εκεί η θεία μου που δε θα με παρεξηγήσει, άντε να πέσω με τα μούτρα στο βάζο μπροστά σε ξένο κόσμο.