Alexandra Kladi: Στην Τηλεόραση Μπροστά

Για πολλά χρόνια ένιωθα ότι εμείς που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ’80, δεν είχαμε τίποτα για το οποίο άξιζε να αγωνιστούμε. Εμείς, τα μαμόθρευτα, τα καλοζωϊσμενα, με τις σπουδές μας και τα ταξίδια μας, τα ακριβά μας τζιν και τις αμερικάνικες ταινίες μας δε θα μπορούσαμε ποτέ να επαναστατήσουμε, να γράψουμε τραγούδια που θα μείνουν στο χρόνο, να κάνουμε τέχνη που να έχει κάποιο νόημα. Ο μεγάλος μας μπαμπάς, η τηλεόραση, να μας χαϊδεύει το κεφάλι και να μας βάζει για ύπνο. Έναν ύπνο βαθύ, ωραίο, ύπουλο. Μέσα σε αυτόν τον ύπνο, τα όνειρα γίνονται μικρά, τόσο μικρά που με την ελάχιστη προσπάθεια μπορούν να πραγματοποιηθούν: Να πιάσουμε μια δουλίτσα, να βολευτούμε, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά και στην τηλεόραση μπροστά να συνεχίζουμε αυτόν τον ωραίο, απατηλό ύπνο.

Πόσο λάθος έκανα. Ειδικά εμείς, που δεν τον βλέπουμε τον εχθρό, γιατί είναι τέτοιος που μοιάζει με φίλος, ειδικά εμείς έχουμε έναν αγώνα πολύ πιο δύσκολο. Οι μεγάλες επαναστάσεις δεν φαίνονται πια. Είναι σχεδόν αόρατες, δεν κάνουν φασαρία, δεν γεμίζουν τους δρόμους, δεν γκρεμίζουν τοίχους. Υπάρχουν όμως. Και τις κάνουμε. Και ας μην μας πει ποτέ κανείς μπράβο. Εμείς όμως ξέρουμε.